باکمی تفکر در دعاهایی که حضرات معصومین(علیهم السلام)درتعقیبات نماز
گفته اند.میشود فهمید که آدمی هیچ چیز جزیک بنده نیست...
درتعقیبات نمازعصرمامیخوانیم:اَسْتَغْفِرُ اللهَ
الَّذِی لا إِلَهَ اِلّا هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ الرَّحْمَنُ الرَّحِیمُ ذُوالْجَلالِ
وَ الْإِکْرَامِ وَ أَسْأَلُهُ أَنْ یَتُوبَ عَلَیَّ تَوْبَةَ عَبْدٍ ذَلِیلٍ خَاضِعٍ
فَقِیرٍ بَائِسٍ مِسْکِینٍ مُسْتَکِینٍ مُسْتَجِیرٍ لا یَمْلِکُ لِنَفْسِهِ نَفْعا
وَ لا ضَرّا وَ لا مَوْتا وَ لا حَیَاةً وَ لا نُشُورا.دراین
جملات نورانی بعد ازطلب استغفارازیگانه هستی یک درخواست ازخداوند میکنی وآن
درخواست توبه است وبعدازآن خودرابرای خداوند وهمگان معرفی میکنی.بعدازاینکه شخص
دربرابرمقام خداوند خضوع می کند.وخودش رابنده ای ذلیلِ خاضعِ فقیرِبائسِ مسکینِ
مستکینِ مستجیرمعرفی می کند.می گوید من این قدر ضعیف هستم که مالک نفع وضررخودم ومالک
مرگ وحیات وزندگی خودم نیستم.
پس منی که مرگ وزنده گی ام، دست دیگریست برای چه مغرورباشم
برای چه متکبر باشم.
منی که نمی توانم ضرر راازخودم دورکنم چرا من من کنم.
منی که نمی توانم نفعی رابه خودم برساندم چرابه این دنیا دل
ببندم.