مُذَکّر

فذکر انما انت مذکر

فذکر انما انت مذکر

۱۱ مطلب در شهریور ۱۳۹۵ ثبت شده است


حضرت صادق علیه السّلام درتفسیر آیه: وَ قالُوا لا تَذَرُنَّ آلِهَتَکُمْ وَ لا تَذَرُنَّ وَدًّا وَ لا سُواعاً وَ لا یَغُوثَ وَ یَعُوقَ وَ نَسْراً، ود، و سواع، و یغوث، و یعوق، و نسر: بندگانى بودند زمان حضرت نوح که عبادت خداى تعالى را می نمودند، و چون از دنیا رفتند طایفه و قبیله آنها غمگین و خاطر افسرده شدند و ضجه و زارى نمودند و سخت گریستند

اگرما شخصیت انسانهای روی کره زمین رو مورد بررسی قرار بدهیم می بینیم که انسان موجودی است اجتماعی که حشر ونشرش وشخصیتش در اجتماع صورت می گیرد به طور واضح تر انسان دراجتماع زندگی وزنده است به طور مثال اگرانسان جایی تنهاباشد خیلی نمی تواند در آنجا دوام بیاورد وخود را زود به اجتماع می رساند

امام صادق علیه السلام می فرماید: «فَأَکْثِرُوا الصَّلَاةَ عَلَیْهِ فَإِنَّهُ مَنْ صَلَّى عَلَى النَّبِیِّ صَلَاةً وَاحِدَةً صَلَّى اللَّهُ  

عَلَیْهِ أَلْفَ صَلَاةٍ فِی أَلْفِ صَفٍّ مِنَ الْمَلَائِکَةِ وَ لَمْ یَبْقَ شَیْ‏ءٌ مِمَّا خَلَقَهُ اللَّهُ إِلَّا صَلَّى عَلَى الْعَبْدِ لِصَلَاةِ

اللَّهِ عَلَیْهِ وَ صَلَاةِ مَلَائِکَتِهِ فَمَنْ لَمْ یَرْغَبْ فِی هَذَا فَهُوَ جَاهِلٌ مَغْرُورٌ قَدْ بَرِئَ اللَّهُ مِنْهُ وَ رَسُولُهُ وَ أَهْلُ

بَیْتِه» (1) زیاد صلوات بر محمدوآل محمد بفرستید. اگر کسی یک بار بر پیامبر عظیم الشان صلوات و درود بفرستد

خدای متعال هزار صلوات و رحمت با هزار صف از ملائکه (که او را دعا می کنند.)


قصد انسان از رفتن به طرف دنیا، رسیدن به دنیاست و در چه‌صورت وسیله‌ای برای رسیدن به آخرت می‌شود. یکی از نکته‌هایی که می‌تواند به ما در فهم وتشخیص این مسئله کمک کند، نکته‌ای است که در حدیثی آمده است پیغمبر اکرم‌صلی‌الله‌علیه‌و‌آله بابیان ساده‌ای می‌فرماید: ارزش کارها بستگی به نیت دارد؛ إِنَّمَا الْأَعْمَالُ‏ بِالنِّیَّاتِ وَ لِکُلِّ امْرِئٍ مَا نَوَى(1).    

یکی از مباحث داغ که در مکاتب های مختلف اخلاقی مطرح بوده، ملاک ارزش و خوبی و بدی کارهست. این حدیث پرده از این حقیقت برمی‌دارد که رکن ارزش «نیت» است؛ یعنی انسان می‌تواند کاری را با نیتی انجام دهد و دارای ارزش مثبت شود، و می‌تواند همان کار را با همه خصوصیاتش، البته با نیت دیگری، انجام دهد و ضد ارزش ‌شود! در حدیثی آمده است که دو نفر با هم وارد مسجد می‌شوند، مانند هم نماز می‌خوانند و از مسجد بیرون می‌آیند، اما یکی بهشتی می‌شود و یکی جهنمی. هر دو در یک مسجد، در یک وقت و مثل هم نماز خواندند، اما نماز یکی بهشت‌آور است و نماز دیگری جهنم‌آور. آن که نیتش این بوده است که در پیشگاه الهی اظهار بندگی کند، از گناهانش توبه کند، و هیچ توجهی به دیگران نداشته است، همین نماز او را بهشتی می‌کند، اما دیگری همین کارها را انجام داده است، اما منظورش این بوده که دیگران ببینند که چه نماز خوبی می‌خواند، و همین نماز او را به جهنم می‌برد.